Geen haast, geen headlines — slechts momenten van inzicht, adem en leven.

Dit is geen blog.

 

Het is een verzameling van gedachten, ademhalingen en momenten van rust —

woorden die zich niet laten plannen,

maar zich laten vinden.

 

Soms een reflectie over het schrijven of de stilte,

soms een kort gedicht,

soms een stukje nieuws over mijn werk of verschijningen.

 

Alles wat hier verschijnt,

ademt de tijd waarin het geschreven werd.

Adem in tijd

 

Deze pagina groeit mee met de seizoenen.

Soms ademt ze snel, soms traag.

 

Neem de tijd om te lezen,

of kom gewoon even langs

wanneer je zelf

even stil wilt zijn.

11-11-2025
🌿 Het Erfnisme in beweging - richting de muur

Soms komen woorden thuis op plekken waar stilte heerst.

 

De GGZ-instelling waar ik in behandeling ben,

heeft gevraagd of enkele van mijn teksten een plek op hun muren mogen krijgen —

als bron van herkenning, rust en kracht voor cliënten.

Op dit moment wordt er bekeken welke gedichten en citaten het beste passen bij de verschillende ruimtes.

Alleen al het feit dat deze vraag is gesteld, raakt me diep:

woorden die ooit ontstonden uit pijn en ademnood,

mogen nu meedenken over hoe zorg menselijker kan voelen.

Het Erfnisme leeft voort —

nog niet als letters op de muur,

maar al wel in het gesprek over hoe taal een vorm van zorg kan zijn.

— Kevin Koolhoven

19-11-2025

Een eerste mijlpaal – over de dag dat mijn stem online ging.

 

Er was geen lintje om door te knippen,

geen grote aankondiging,

geen menigte die wachtte.

 

Er was ik,

met een laptop,

een stil huis

en een hart dat net iets harder klopte dan normaal.

 

Vandaag heb ik iets gedaan

wat jarenlang ondenkbaar voelde:

 

ik heb mezelf zichtbaar gemaakt.

 

Niet in de vorm van een rol,

of een functie,

maar als mens.

Met mijn woorden,

mijn verhaal,

mijn littekens

en mijn licht.

 

Deze website is geen visitekaartje.

Het is een soort thuiskomst 

die ik deel met de buitenwereld.

Een plek waar mijn bundels, mijn symboliek,

het Erfnisme en mijn autobiografie

bij elkaar komen als één adem.

 

Lange tijd dacht ik

dat ik eerst “iemand” moest worden

voor ik me mocht laten zien.

Dat er een diploma, een titel,

een bevestiging van buitenaf nodig was.

 

Maar de afgelopen maanden

heb ik iets anders geleerd:

 

dat ik mag spreken

vanuit wie ik ben,

niet vanuit wie ik denk te moeten zijn.

 

Het bouwen van deze website

was geen technisch project,

maar een innerlijk proces.

Elke pagina, elke alinea,

was een kleine confrontatie:

 

“Durf ik dit echt zo neer te zetten?

Durf ik zó zichtbaar te zijn?”

 

En toch staat hij er nu.

Niet perfect, niet af –

maar levend.

Net als ik.

 

Dit voelt als een eerste mijlpaal:

mijn stem is niet langer alleen papier en gedachte,

maar ook een plek in de wereld

waar anderen haar kunnen vinden.

 

Waar iemand misschien leest

en denkt:

 

“Misschien hoef ik niet langer

zo stil te zijn.”

 

Als er iets is wat ik hoop

dat deze website mag doen,

dan is het dit:

 

een zachte uitnodiging zijn

om jezelf toe te laten,

met alles wat er is.

 

Dit is het begin.

En voor het eerst voelt dat niet beangstigend,

maar rustig.

 

Alsof ik mag zeggen:

 

“Hier ben ik.

En ik blijf.”

— Kevin Koolhoven