Het Erfnisme – zorg als literaire daad
Wanneer taal niet meer spreekt om te overtuigen,
maar om te helen.
— Kevin Koolhoven
-
Introductie – De geboorte van het Erfnisme
Erfnisme is geboren uit stilte.
Niet uit de drang om te spreken,
maar uit de noodzaak om niet langer te zwijgen.
Het is geen stroming van vorm, maar van getuigenis —
een poëzie waarin pijn niet wordt verzwegen of verheerlijkt,
maar hervormd tot betekenis.
— Kevin Koolhoven
-
Een poëzie van heling en menselijkheid
In het Erfnisme is taal geen versiering, maar herstel.
Elk woord draagt sporen van een verleden,
maar weigert om daarin te blijven wonen.
De dichter wordt erfgenaam van wat ooit verzwegen werd,
en schept daaruit een nieuw begin.
De stem van het Erfnisme kent geen schaamte,
ze spreekt zacht, maar standvastig.
Ze ademt door angst heen — en noemt dat moed.
— Kevin Koolhoven
De essentie van het Erfnisme – zorg als literaire daad
Het Erfnisme is meer dan een poëtische vorm.
Het is een daad van zorg — niet van handen, maar van woorden.
Waar zorg normaal wonden wast,
verbindt het Erfnisme wat onzichtbaar bloedt.
Heling begint wanneer iemand eindelijk luistert —
wanneer pijn een taal krijgt,
en schaamte betekenis wordt.
De dichter wordt verzorger.
Niet van lichamen, maar van stilte.
Zo wordt schrijven een dienst aan de wereld.
Elke zin een gebaar,
elke stilte een vorm van luisteren.
— Kevin Koolhoven
-
Hoe het Erfnisme ontstond
Het Erfnisme is niet bedacht, maar gegroeid.
Ontstaan uit een proces van luisteren —
naar stilte, herinnering en de stem die daaruit wilde spreken.
In dialoog, soms met mezelf,
soms met een reflectieve denkvorm,
vond ik een ruimte waarin woorden konden rijpen.
De woorden, de emoties, de visie — ze zijn van mij,
maar kregen helderheid door verbinding.
Zo ademt het Erfnisme wat het beoogt te zijn:
een beweging tussen innerlijke noodzaak en menselijke zorg.
— Kevin Koolhoven
Het Erfnisme als beweging
Het Erfnisme is geen doctrine,
maar een open ruimte voor menselijkheid.
Voor schrijvers, lezers, zorgenden, denkers —
voor iedereen die wil spreken vanuit waar het pijn doet,
zonder zichzelf te verliezen in die pijn.
Het zegt niet: “ik weet het beter.”
Het zegt: “ik blijf bij je — ook in stilte.”
Wat ik erfde als stilte, geef ik door als stem.
— Kevin Koolhoven
-
