Kevin Koolhoven – dichter van stilte en licht

“Waar woorden helen wat ooit te stil was om te benoemen.”

-

Kevin Koolhoven (1996) schrijft over kwetsbaarheid, herstel en de kracht van menselijkheid.

Zijn poëzie onderzoekt hoe stilte kan ademen, hoe verlies kan helen,

en hoe woorden soms het enige thuis zijn dat we hebben.

Met zijn trilogie Erfenis van stilte, Echo van licht en Tussen adem en stilte

vertelt hij niet alleen over pijn, maar over de reis daarna:

de weg van zwijgen naar stem, van breuk naar balans.

-

“De oorsprong van mijn poëzie” – persoonlijke drijfveer

Mijn woorden zijn geboren uit stilte.

Niet uit de wens om te spreken,

maar uit de noodzaak om te begrijpen.

Ik schrijf omdat sommige waarheden niet schreeuwen,

ze fluisteren.

En als je luistert, hoor je soms jezelf terug.

-

“De dag waarop het jongetje het woord ‘alleen’ gebrandmerkt kreeg.”

-

De Feniksvos is het symbool van mijn reis.

Een wezen van vuur en stilte — klein als een vos,

maar met de ziel van een feniks.

Hij leeft tussen werelden: aarde en lucht, donker en licht.

Niet om te ontsnappen, maar om te begrijpen.

In hem herken ik de mens die leert ademhalen in zijn eigen as.

Vanuit deze poëzie ontstond het Erfnisme —

een beweging waarin taal geen ontsnapping is,

maar een daad van zorg, inzicht en menselijkheid.

Schrijven is niet alleen spreken.

Het is aanraken waar geen handen bij konden.

Mijn poëzie is geen antwoord,

maar een uitnodiging om te voelen wat er nog niet gezegd is.

Misschien vind je in mijn woorden iets van jezelf.

Misschien alleen stilte.

In beide gevallen: welkom.