Echo van licht
Gedichten over wat blijft na de stilte
(in schrijfproces)
-
In het tweede deel komt er licht door de scheuren van het verleden.
Waar Erfenis van stilte de wond benoemt,
laat Echo van licht zien hoe heling begint — langzaam, voorzichtig,
zoals ochtendlicht dat een donkere kamer binnenvalt.
De gedichten spreken over therapie, liefde, inzicht, nieuwe ruimte,
en de eerste momenten waarop adem geen pijn meer doet.
Het is een bundel van reflectie en herstel:
poëzie die onderzoekt wat blijft na de stilte,
en hoe een mens kan groeien zodra hij niet langer in het donker hoeft te leven.
(Concept cover)
De bundel van herstel, inzicht en rust na chaos
selectie representatieve gedichten uit:
Echo van licht
-
Herinnering
Angst doet zich voor
bij het grijpen naar het handvat.
Als blikseminslag —
een schok in het hart,
een overdracht.
Mijn hand deinst terug
van de bekomen pijn.
Een flits van herinneren
aan wat zich achter die deur bevond.
Geen urinegeur
die als aura besmeurt.
Is dit hoe het nu echt is?
Kleren, netjes hangend.
Geen stinkende, vieze kist.
Enkel —
in mijn holle kast —
nagedachtenis.
Soms breekt herinnering niet open, maar naar binnen.
Daar, in stilte, begint het herleven.
— Kevin Koolhoven
Vader figuur
Ik zocht bij jou
geen perfecte vader,
alleen iemand
die bleef zitten
als het moeilijk werd.
Je was stil,
verdwenen in jezelf,
scherp en snauwend,
opgejaagd door iets
wat ik niet kon zien.
Als ik vroeg naar vroeger
week je uit,
lichamelijk, mentaal,
alsof elk woord
te veel pijn
zou kunnen doen.
Je wilde mij niet kwetsen,
maar in je zwijgen
raakte je mij
het diepst.
Ik had de ruzie nodig,
de botsing,
de vragen,
de frustratie aan tafel,
om mijzelf te leren kennen.
Iemand die bleef
als het schuurt,
die zegt:
“Kom, we gaan er niet omheen,
we gaan er samen doorheen.”
In plaats daarvan
leerde ik mij inhouden,
adem vasthouden,
mijn vragen inslikken
tot ze verhalen werden
zonder luisteraar.
Ik zocht bij jou
een “ik hou van jou”
zoals ik nu
van mijzelf houd:
met ruimte voor pijn,
voor twijfel,
voor alles wat wringt
en toch mag bestaan.
Wat ik toen niet kreeg,
leer ik nu
aan mijzelf.
En misschien is dat
de hardste les
die je me
nooit hebt durven geven.
En in deze woorden
doorbreek ik
de erfenis van stilte.
— Kevin Koolhoven
Mama
De ziekte die jou leefde
legde een sluier
over wie je was.
De pijn die je gaf —
onvergeeflijk,
onvergetelijk
voor het kind
dat ik was.
De strijdbijl ligt begraven nu,
zodat ik jouw herinneringen
zonder leed
kan dragen.
De mooie momenten
op je rustige dagen,
het late geschenk
waar nooit over werd gepraat,
maar dat gewoon
bij jou hoorde.
Je gekke, kinderlijke gedrag
waarop ik even één
met jou kon zijn,
brengt in gedachten
nog een stiekeme lach.
De knuffels,
de warme “ik hou van jou”’s,
de honderden kaarten
en brieven
na de dag
waarop het woord “alleen”
in mij werd gebrandmerkt,
gaven hoop
op een slechte dag.
De liefde uit jou
die ik jaren
heb geminacht,
de liefde
die mijn hart vergat,
mag ik nu
voorzichtig
weer toelaten.
— Kevin Koolhoven
Aanwezig verlies
Het voelt alsof mijn lichaam
het nieuws nog niet heeft gehoord.
Mijn handen reiken,
mijn mond zegt “liefje” —
maar de klank past niet meer
in de mond van het nu.
We delen muren,
maar niet meer dezelfde warmte.
Stilte vult het hart,
de kamers waar ooit onze stemmen lagen.
Ik weet niet meer
wat gepast is:
een knik, een blik,
een slaap zacht zonder zekerheid
wie het hoort.
Mijn hart loopt achter,
mijn hoofd loopt vooruit.
Tussenin —
de verlamming.
Het is vreemd
hoe gewoonte nog liefde lijkt,
hoe nabijheid pijn kan doen
wanneer ze haar naam verliest.
Toch voel ik iets zachts blijven hangen,
in de lucht, in de kamer, in mij —
niet meer bezit,
maar aanwezigheid.
Geen wij meer,
maar nog even
niet alleen.
— Kevin Koolhoven
Echo van licht
Na een lange winterslaap,
staand voor een nieuwe dageraad.
Voor het eerst —
door de opening van zijn hol —
een warmteval.
Een sprankeling, zacht,
glinstert op koper en zilver van zijn vacht.
Een glimlach, haast onbewust —
een echo van licht.
— Kevin Koolhoven
