Autobiografie – De weg terug naar mijn stem.
hoe mijn stilte verhaal werd, en mijn stem terugkeer.
— Kevin Koolhoven
Waar mijn verhaal begint
-
Kevin Koolhoven (1996)
Geboren in Vlissingen, opgegroeid tussen huizen die
nooit echt thuis waren.
De wereld waarin ik opgroeide
Naast het zwijgen in huis was er een werkelijkheid
die te groot was voor een kind om te dragen.
Op jonge leeftijd kwam ik in aanraking met dingen
waar geen kind ooit bij in de buurt had mogen komen:
verdovende middelen, agressie, onvoorspelbaarheid,
nachtelijke vertrekken wanneer ruzies oplaaiden,
intrekken bij vreemden omdat er nergens stabiliteit was,
en ervaringen waarvoor ik toen geen taal had.
Waar liefde had moeten staan,
stond verwarring.
Waar veiligheid had moeten leven,
leefde chaos.
Waar waarheid had moeten zijn,
werd gelogen, verdraaid, vergeten.
In een huis waar niemand wist wat echt was,
leerde ik al vroeg overleven.
En in die leegte ontstond een vroege, stille zoektocht naar betekenis:
naar licht, naar vrijheid, naar menselijkheid.
Die zoektocht werd mijn innerlijke vlam —
een verlangen om te worden wie ik niet kon zijn
in de wereld waarin ik opgroeide.
Mijn jeugd bestond uit pleeggezinnen, wisselende
adressen en een familiedynamiek waarin stem vaak
geen plek had.
Mijn vader, getekend door zijn eigen verleden,
door de ervaringen met mijn moeder verbroken
relatie met mijn moeder, was emotioneel afwezig.
Mijn moeder kampte met psychische aandoeningen
waardoor ze niet kon dragen wat kinderen nodig
hebben: veiligheid, warmte, aanwezigheid.
En zo ontstond er een leegte waar woorden hadden
moeten staan.
-
De erfenis van stilte
Wat generaties niet konden zeggen, werd mijn last om te dragen.
-
Ook mijn opa en oma — net als mijn vader — hadden nooit geleerd te spreken vanuit bewustzijn.
Hun leven bestond uit verdragen, zwijgen, doorgaan.
En zonder dat iemand het uitsprak, werd dat mijn erfenis,
een:
-
Erfenis van stilte.
-
Een erfstuk van generaties
waarin emoties niet mochten bewegen,
en waarheid geen adem kreeg.
-
Een kind dat leerde zwijgen
De tong gebonden, het hart vol.
-
Als jongen leerde ik al vroeg mijn tong te binden,
te observeren, te luisteren,
en alleen te spreken als er toestemming was.
Wat ik voelde, bleef binnen.
Wat ik zag, droeg ik alleen.
Jarenlang verzamelde zich een taal van pijn, kwetsbaarheid en verwarring —
woorden die nergens mochten wonen,
maar wel in mij bleven groeien.
-
De dolhof van volwassen worden
Zoekend naar richting zonder kompas.
-
Dit zorgde voor een moeizame lange weg als een blinde jonge man zoekend naar zijn weg in een dolhof.
Het duurde bijna drie decennia voordat die woorden uiteindelijk ruimte kregen.
Niet in woede,
niet in verwijt,
maar in begrip.
In het besef dat stilte niet alleen vernietigt,
maar ook bewaart wat later gehoord moet worden.
-
Waar heling begon
Waar ik mijn eerste licht terug vond
-
Therapie werd het eerste veilige huis waar mijn stem licht vond
en waar ik opnieuw mocht leren ademen.
Maar het was niet de enige plek waar ik begon te helen.
In dezelfde periode was er iemand die mij leerde
wat aanwezigheid betekent wanneer woorden nog zoeken.
Iemand die niet wegliep voor wat pijnlijk was,
maar bleef staan — met eerlijkheid, geduld en liefde.
-
De liefde die bleef staan
Isabelle — geen redder, maar een spiegel.
-
Isabelle.
Zij werd geen redder,
maar een spiegel.
Een mens die mij liet zien
dat stem geen bedreiging is
maar een vorm van thuiskomen.
Met haar volharding, haar openheid
en haar zachte, maar vaste overtuiging
dat ik meer waard was dan mijn verleden,
drukte zij deuren open
die ik zelf nooit had durven aanraken.
Door haar leerde ik wat het betekent
dat een mening niet een last is,
maar een aanwezigheidsvorm.
Dat spreken geen gevaar is,
maar een richting.
En dat thuiskomen soms begint
bij iemand die gelooft dat je het kunt
nog vóór je het zelf kunt zien.
Zij hielp mij de eerste stappen zetten
naar het leven dat ik nu schrijf.
-
Echo van licht.
De deur naar taal, inzicht en vrijheid.
-
Het schrijven opende een deur.
Eerst een kier,
toen een venster,
en uiteindelijk een hele wereld.
In mijn poëzie vond ik wat ik als kind miste:
ruimte, warmte, helderheid, het recht om te voelen en boven al menselijkheid.
-
De trilogie als reis
Geen project — een proces van terugvinden.
-
Mijn trilogie — Erfenis van stilte, Echo van licht en Tussen adem en stilte —
ontstond niet als project, maar als proces.
Als weg van verstrikt naar vrij.
Van zwijgen naar stem.
Van overleven naar leven.
Van gevangenschap naar vrijheid.
-
Waarom ik schrijf
omdat woorden soms de enige handen zijn die raken
-
Ik schrijf omdat woorden soms de enige handen zijn die raken.
Omdat ik geloof dat kwetsbaarheid een vorm van kracht is.
En omdat wat ik erfde als stilte,
ik doorgeef als stem:
Voor zij die waren.
Voor zij die zijn.
Voor zij die nog komen.
Dit is mijn verhaal.
Niet om terug te kijken,
maar om te laten zien dat herstel mogelijk is.
—
in elke adem,
in elke zin,
in elke stap die terugbrengt naar jezelf.
-
Het slot — de regenboog boven de weg
Wanneer alles wat je draagt één geheel mag worden.
-
“Regen en zon samen,
een boog boven mijn weg:
het teken dat alles wat ik draag
nu één geheel mag worden.”
-
Tussen adem en stilte
-
Het verhaal dat verteld moest worden
-
De autobiografie — gezien door de ogen van het kind
(In wording)
Naast mijn poëzie werk ik aan een autobiografisch boek
dat terugkeert naar de oorsprong van mijn stilte.
Niet als volwassene die terugkijkt,
maar als het kind dat ik toen was:
de jongen die observeerde,
die voelde zonder taal,
die leerde zwijgen,
en die probeerde te begrijpen
wat te groot was voor zijn wereld.
Het boek wordt geschreven in de ik-vorm,
vanuit de beleving van dat kind —
niet vanuit oordeel,
maar vanuit waarheid.
Het is geen boek over trauma,
maar over menselijkheid:
hoe een kind probeert te blijven bestaan
in omstandigheden die geen ruimte lieten om te ademen.
Waar mijn trilogie de weg van heling laat zien,
laat dit boek het begin zien:
de beleving,
de stilte,
de verwarring,
en het verlangen naar licht.
Samen vormen ze één geheel —
de oorsprong én het herstel.
Het zwijgen én de stem.
De wond én de adem die terugkomt.
-
Dit boek is mijn getuigenis,
maar ook mijn dankwoord.
Dank aan het kind dat bleef geloven in licht,
aan de mensen die luisterden toen ik eindelijk sprak,
en aan de stilte die me leerde schrijven.
Want wat begon als overleven,
werd leven.
En wat ooit te pijnlijk was om uit te spreken,
is nu een adem van begrip geworden.
-
